Week 1

Dag 1. Het is dinsdag 4 augustus; de ochtend van vertrek.
Gisteren avond heb ik mama nog gebeld “mama wil je toch even oma d’r koffertje op wielen meenemen? Het past niet, oh en neem ook de weegschaal mee voordat ik over het toegestane gewicht zit!”.
De wekker gaat en de laatste keer douchen in mijn riante maar toch studentikoze badkamer breekt aan. Ergens ben ik heel opgelucht dat ik mag gaan. Na maanden van bureaucratisch gezeur over het wel of niet krijgen van een beurs of de goedkeuring van de examencommissie maar ergens ben ik ook heel erg onrustig. Ik weet dat ik het kan, dat heb ik in eerdere avonturen wel bewezen maar ergens is dat stemmetje er weer dat zegt: Renée straks vind je het niet leuk… Oké genoeg gezeur Renée nu moet je opschieten, die koffer moet nog dicht, nog gewogen, nog truien mee? Nee toch niet, oh shit schoenen!
*Klop klop* op de deur van mijn lieftallige huisgenootjes. Nog een laatste knuffel aan die gekke holbewoner van zolder, de knuffel van de deurtrut heb ik er al opzitten, een misgelopen knuffel van mijn bovenbuuf en ‘onze’ fitnessboy die even mijn tassen naar beneden draagt krijgt ook een dikke knuffel. Ik werp nog een laatste blik in mijn kamertje en denk bij mezelf aan al die momenten die ik als Brabander hier mocht meemaken. Geëmotioneerd loop ik naar de auto waar mijn mede Zeeuwse chickie al bij ‘ons mam’ in de auto zit.

Het regent op weg naar de luchthaven. Mama stelt net voor om koffie te gaan halen terwijl mijn beste vriend en vriendin naar ons toe komen gehuppeld. In het restaurant worden nog wat foto’s op instagram gezet en zit ik sinds lange tijd weer eventjes bij mama op schoot. Mijn lieve mama die ik weer ga missen, wetende dat ze trots op mij is (en misschien een beetje jaloers). Tijd om in te checken en jawel hoor het zou geen reis met Renée zijn als er niet iets mis gaat. ‘Mevrouw u mag maar 1 stuk bagage meenemen’. Ik probeer nog mijn rugzak in het koffertje van oma te proppen maar moet het toch inchecken. Gelukkig gratis. Eenmaal in het vliegtuig kijk ik samen met Lau uit het raampje en zwaai Eindhoven gedag. Houdoe tot in december!

Een fel zonnetje verwelkomt ons in Copenhagen. Eerst de bagage en dan een koffietje bij Joe & the juice, een van Laura’s favorieten. Dan de trein in, een luxe trein wel te verstaan. We twijfelen of we wel de goede trein hebben gepakt en het zweet breekt ons toch wel een beetje uit. ‘København’ klinkt het uit de speakers en opgelucht halen Laura en ik adem. Terwijl ik op mijn tas zit kijk ik naar buiten en zie ik de natuur. Het is hier zo groen, schoon, geen zwerfvuil te bekennen. We stappen uit en hoeven meteen geen krachttraining meer te doen voor deze week. 20 traptreden verwijderd van een mooi uitzicht over het station van Copenhagen en zijn mooie gebouwen in oud Scandinavische stijl.
Dan zijn we bij Trektoner, het station waar ik voor de komende 5 maanden mag uitstappen. Natalie komt ons ophalen. Het is 15 minuten lopen en met onze bepakking is ook cardio niet meer nodig voor de rest van de week. Trekroner is eigenlijk een industrieterrein aan de rand van Roskilde waar de universiteit en UCSJ met hun studenten woningen zich bevinden. De deur van mijn nieuwe huisje gaat open en de geur van een stinkend doucheputje komt ons tegemoet. Dat zijn zorgen voor later want eerst moeten we op zoek naar een slaapmatje voor mevrouw Eindbaas. Alsof we nog niet genoeg cardio hebben doorstaan lopen we ook nog een paar uur rond voor een matje, een pinautomaat (Deense kronen; alles delen door 7…), lakens en de supermarkt. Maar niet zomaar een supermarkt nee de Lidl, waar ze godzijdank ook kwark hebben. We mogen het hele eind weer terug lopen en dan is mijn eerste nachtje toch echt aangebroken. Welkom in Denemarken Renée.

In de hoop dat Laura dit leest wil ik haar nogmaals bedanken met mij mee te komen de eerste paar daagjes. Afscheid nemen is zwaar genoeg op zichzelf en met zo een toffe chick aan je zijde is alles een stuk rooskleuriger. Maar het zou geen reizen met Renée zijn als er ook niet een paar dingen mis zouden lopen. Want Natalie vertelde dat ik een resident permit moet halen in Ringstål. Dus die gaan we dan maar halen.
Zelfs met onze Deense gids Natalie verdwalen we maar eenmaal aangekomen bij het gemeentehuis mogen de handtekeningen dan toch worden gezet. Te snel gedacht. ‘Heeft u een aanvraag gedaan vanuit Nederland? Ehh nee, tot gisterenavond wist ik niet eens dat ik dit moest regelen. Dan heb ik uw letter of acceptance nodig. Tsja die staat op mijn mail.’ En zo liepen we naar de bibliotheek, want lopen hadden we nog niet genoeg gedaan. Geprint en wel lopen we terug naar het gemeentehuis, ik zou vanzelf post krijgen.
Nu is het tijd voor een bakje koffie in Roskilde. Een leuk cafétje en een lekker stukje cheese cake. Hier zie ik mezelf wel vaste klant worden. Natalie laat ons nog wat van de stad zien, de winkels bedoel ik dan. We komen de h&m tegen, de only, de tiger (in Nederland Flying Tiger) en nog wat van die winkels. We nemen de bus terug naar mijn huisje voor een relaxed avondje. Lekker pizza eten en Netflix vanuit bed.

Op naar Copenhagen! Op internet hebben we een leuk fietsenverhuur bedrijfje gevonden die ook nog eens de fietsenmarkt in Afrika ondersteund. Baisikelli heet het en voor ongeveer 11 euro gaan we op avontuur. Zoals eerder genoemd is er met mij altijd wat te beleven, zo valt de ketting van mijn fiets eraf zodra we de buitenwijken van de stad bereiken. Stoere Zeeuwse dames zijn wij; we leggen dat ding er zelf wel weer op! Maar na drie pogingen en hulp van een niet Engels sprekende man, knalt hij er toch iedere keer weer af. We bellen met de verhuur, die verteld ons dat we de rode trein moeten nemen. Leuk bedacht allemaal maar we zitten helemaal in een buitenwijk omdat we naar het strand wouden. Lopen is inmiddels onze hobby geworden en 1,5 later stappen we op een nieuwe fiets. Boodschappen bij de Aldi voor een picknick in het park, deze twee dames doen bijna eer aan de uitspraak; wat de boer niet kent dat vreet hij niet. Verder is het gelukkig een ramp-loze dag. Een ijsje en een terrasje in het zonnetje maakt het gedoe met de fietsketting goed. We volgen ons instinkt en wat Chinezen en zo vinden we het beeld van de kleine Zeemeermin, toch wat kleiner dan verwacht. Ik voel me toch met haar verbonden. Beiden zijn we kleine vrouwen uit (het land van) de zee en beiden wereldberoemd… We fietsen door, want een foto maken met daarop enkel ‘cheese’ zeggende chinezen is ook niet echt nodig. De gekleurde huisjes in de haven zijn meer onze foto’s waardig. Een paar selfies met de huisjes op de achtergrond later en we vervolgen onze tocht naar Paper town. Laura had daarvan gehoord, er zouden foodtrucks zijn dus wij gaan opzoek. Aan het water zijn inderdaad wat foodtrucks en een hoop jongeren te vinden. Lekker in de zon genieten we van een kokosnoot. Het is etenstijd en een Italiaans restaurant krijgt, na weer een stevige wandeling, ons bezoek. Risotto met rode bietjes voor mij en pizza voor Laura. Een mens kan nooit genoeg pizza eten in zijn leven!

Dan is de ochtend aangebroken van Laura’s vertrek. Nog één laatste misser. Per ongeluk kopen we 4 kaartjes in plaats van 2… 27 euro door onze neus denken we. Maar wie niet schiet mist altijd en we vragen de conducteur om hulp. Een bezoekje aan de ticketoffice zou moeten helpen en jawel hoor na een lange rij krijgen we ons geld terug.
Het was een chaotisch reisje met vele wandel-kilometers maar het was toch gezellig. Daar gaat ze dan de roltrap op “Passengers only”. Ik zwaai haar gedag en vanachter mijn zonnebril wellen de tranen op. Renée je bent nu echt alleen, verman je, dit is wat je wou. De rest van de dag maak ik mij huisje grondig schoon en ontdek ik dat de wifi is verdwenen. Net nu ik tot zondag vrijwel alleen op de campus ben. Een goed boek ligt mij te wachten, maandag komt de rest van het geregel wel weer.

Het weekend is aangebroken, niemand op de campus, wifi spoorloos en het liedje ‘All by myself’ staat op repeat in m’n hoofd. Zondagavond kloppen er gelukkig twee hele leuke meiden op mijn deur om kennis te maken. Marije en Antigona, ook twee Nederlanders en de een blijkt mijn nieuwe buurvrouw te zijn, de ander woont tegenover ons. De volgende dag spreken we af in het centrum van Roskilde voor wat basic boodschappen zoals wasmiddel en zout/peper. We doen samen boodschappen en genieten van een lekkere pasta op het balkon. Op de achtergrond staat de tv aan, zo af en toe horen we een ernstige Deense lokroep of een bedreiging, daar ben ik nog niet over uit. Gek taaltje blijft het! Maar dit weekend heeft ook wijsheid gebracht, zo kan ik nu een klein beetje Deens. De volgende dag gaan we wifi regelen en een fiets. De router blijft nog een beetje kuren vertonen maar het nodige whatsappje verstuurd en Netflix doet het ook, heel belangrijk om te kunnen soggen straks. Mocht de wifi het toch niet meer doen blijkt Skype ook te werken op het schoolplein, waar ik gisterenavond tot een uurtje of 11 te vinden was. Moet vast een leuk gezicht zijn geweest; een meisje met d’r laptop voor een gesloten school in het gezelschap van een kolonie muggen. En dan zit week één er al weer op, ik ben benieuwd wat Denemarken nog meer voor mij in petto heeft.